กินแห้วที่ป้ายรถเมล์

มันเกิดตอน ม.4   ผมเริ่มเก๋าขึ้น  แล้วที่คิดก็คงเป็นเรื่อง แฟน ด้วยความที่เป็นโรงเรียนชายล้วน ตุ๊ดน้อย เราไม่ค่อยได้เจอสาว ดังนั้นการเจอสาวเป็นเรื่องใหญ่ที่จะทำอะไร อะไรก็ตื่นเต้นไปหมด “เสี่ย” เพื่อนซี้ของผมตั้งแต่ม.1 มันบอกว่ามีน้องสาวอยู่ ราชวินิต  อ้าเข้าทาง ราชวินิต มันห่างจาก โรงเรียนผมประมาณถนนนึงได้เราจึง คิดว่าจะเอาน้องสาวห่างๆ มันเป็น หนูทดลอง ในการจีบสาวครั้งแรก เราไปรอที่หน้า โรงเรียน “เฮ้ยน้องกูมาแล้ว“ ในใจน้องสาวมึงน่ารักเหมือกันนี่หน่า  “สวัสดีครับ จะไปไหนหรอครับ” นี่….เป็นไง จิ๊กโก๋ถามสาวครั้งแรก  “ไม่ตอบ” แป๋วๆๆ 555  แล้วก็เหมือนคิดขึ้นมาได้ ว่าถามไปได้ไงเนี่ย ก็เลิกเรียนเด็กตอนนั้นจะไปไหน นอกจากกลับบ้าน “ไอ้……..” แล้วเค้าก็เดินผ่านไปยืนรอรถเมล์ที่ป้าย ด้วยความ ซ่าส์ เราก็เดินตามห่างๆ แล้วยิงคำถามต่อเลย  “ไปส่งไหมครับ “ แหม่ เท่ห์ซะ “ไม่ตอบ” 555  

    ไม่ได้ ลูกผู้ชาย ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก รถเมล์สาย 201 อนุสาวรีย์ จอดเทียบ น้องเดินขึ้นด้านหน้า จิ๊กโก๋วิ่งตามขึ้นข้างหลัง กะแบบว่าพอรถออกเราก็ใช้โอกาสในรถ ได้พูดคุยกันเพื่อทำความรู้จักเราจึงรีบดันตัวเข้าไปในรถแทนที่จะห้อยริมประตู เสียง พ.ข.ร เข้าเกียร์ หนึ่ง ดังแก๊กๆ เราก็ดันตัวเตรียมเข้าไปคุย เสียงกริ่งดังตามมาก่อนที่ พ.ข.ร จะกดคันเร่ง  พร้อมกับการเดินลงของน้อง ส่วนผมกับเพื่อนติดอยู่กลางรถกับ พ.ก.ส เดินถือกระบอกข้าวหลาม ขบได้ดัง แซ๊บๆ น้องลงไปแล้วยืนยิ้ม ที่ป้ายรถเมล์ เราได้แต่มองลอดหน้าต่าง กับหน้าเจื่อนๆ พ.ข.ร กระชากตัวผมออกจากตรงนั้น นี่แหละครับการจีบผู้หญิงครั้งแรก ของผม ทำเอาผมหมดความมั่นใจเรื่อง จีบหญิงไปเลย ผมไม่กล้าจีบหญิงอีกเป็น เวลาสามปี ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมติดเล่นบอล เล่นทูกวันตัวเหม็นเหงื่อและดำ เลยไม่ไปสนใจและ ไม่มีหญิงมาสนใจ…… 

ป.ล 

พ.ข.ร =   พนักงานขัดขวางความรัก

พ.ก.ส =  พนักงานเก็บสตางค์ ที่ไม่รู้ มาเก็บไรตอนนี้เนี่ย